Bonsoir tout le monde,

Huppelen. Wie doet dat nog? Ja, kinderen, die huppelen. Maar als volwassene, huppel je dan nog.
Ik daag je hierbij uit om ook eens te gaan huppelen. Ik deed dat altijd heel graag.
Maar helaas ging dat natuurlijk al vele jaren niet meer( of niet zo goed).
En met een nieuwe knie leek dat lange tijd verleden tijd. 
Omdat ik met kinderen werk, die dus wel graag huppelen, wilde ik dat ook weer. Maar kon ik dat wel.
En zoals je wel begrijpt, IK HUPPEL WEER!!! Echt je moet het eens proberen. Het is het ultieme vrije gevoel. 

Dus bij deze: IK DAAG IEDEREEN UIT OM OOK TE GAAN HUPPELEN. 
En laat mij dan weten wat dit met je heeft gedaan.

Ik hoop binnenkort veel mensen om mij heen te zien huppelen.

Met huppelende groet,
​Erna

Bonsoir,

Soms heb je van die bootcamps die spontaan ontstaan.. 
We zijn de tuin nu aan het opknappen en er moet dus flink wat gesjouwd worden met zand en stenen en noem maar op.
Daarom ipv de sportkleren mijn werk-kloffie aangetrokken en zie hier:
Bootcamp in eigen tuin.
Van Henri nog even wat tips gekregen waar ik op moest letten bij het "zware werk". Jaja, zelfs op afstand kan hij me nog coachen. super tof!
Ik heb goed opgelet en ook nu weer kei trots dat dit weer lukt. Ik durf soms te denken dat ik alles weer kan.

En na hard werken is het over een tijdje dan goed toeven in onze "nieuwe" tuin.
Maar nu eerst een lekker wijntje, dat hebben we verdiend!!

Fijne avond et "à bientôt"
​Erna

 Hallo allemaal,

Poehpoeh, wat een week. Ik had al eerder willen schrijven maar op de een of andere manier lukte het niet.
Nu is het zondag middag, de TT is net afgelopen dus waag ik nog maar eens een poging.

Er is veel gebeurd deze week. En eerlijk gezegd is daardoor het sporten er een beetje bij in geschoten.( Of komt het ook een beetje omdat mijn trainer op vakantie is?)
Maar afgelopen woensdag heb ik me wel mega in het zweet gewerkt. Na de nieuwe powerles, wat even wennen was, had ik bijna geen puf meer voor de spinning. Maar toch doorgegaan, mede door stimulans van anderen. Dus, bij deze, dank je wel Elle. Ik ben blij dat ik door ben gegaan. Bij de cooling Down moesten we ons been recht op het stuur leggen en dan met de neus naar de knie. Dat was helemaal nieuw voor mij, maar dat ging dus hartstikke goed. Daar hebben we dan toch weer jaren yoga voor gedaan hè.

En die yoga had ik dinsdag ook gedaan op mijn werk. Mijn collega's werden door mij getrakteerd op een mini workshop, ter voorbereiding op de zomervakantie. Tjonge, dan ben ik toch blij dat ik al zolang aan yoga doe en van sporten houd. En merk ik dat ik ondanks mijn slechte knie en één nieuwe nog heel goed mee kan draaien. Dat geeft weer een "BOOST" om door te gaan.

Donderdag was Ed Sheeran dag. Samen met oudste dochter naar de Arena. Met de trein.
Het concert was super!! Zeker toen Robby Williams kwam. Toch leuk om te zien dat deze wereld-artiest die toch alweer 44 is nog zo goed ligt bij een toch wel jong publiek. Bij het lied Angels ging iedereen uit zijn dak. Super gaaf, zeker omdat Sara en ik samen bij zijn concert zijn geweest in de Arena toen ze ongeveer 10 was. We hebben genoten!

Ohja, ik zei dat we met de trein waren gegaan, dat leek ons wel relaxed.  Nou, ik kan je vertellen, DAT IS HET DUS NIET!! ik weet niet wat dat is in Nederland met het openbaar vervoer, maar daar is nog veel te leren wat logistiek betreft. We stonden eerst als sardientjes in een blik in de aankomst- en vertrekhal te wachten. toen mochten we eindelijk met de roltrap naar boven (wat heel hoog was). Maar de roltrap waar wij op gingen deed het niet. En toch waren we sneller boven dan de werkende! Zo, dat heb ik toch ook maar weer voor elkaar dacht ik bij mezelf.
En toen de trein in, We werden weer ingeblikte sardientjes, maar dan met 25% extra gratis in hetzelfde blikje.
De hele weg staan van Amsterdam naar Den Bosch. Mijn oude ik zou dit absoluut niet volgehouden hebben. En nu........we hebben gewoon heerlijk met zijn allen een After-Party gehouden. Lekker met zijn allen liedjes zingen, van Guus, Ed, André en Frans ( ja, Bauwer) tot de Beatles en Neil Diamond toe. Super gezellig. En de reis "vloog" voorbij! En nog geen centje pijn.

Het is elke keer weer een  bevestiging dat ik nu echt weer alles kan. En dat is soms best een emotioneel moment, zeker omdat ik dit lange tijd niet voor mogelijk had gehouden.
En dit wil ik zo nog heel lang volhouden.
Dus komende week het sporten toch maar weer wat strakker oppakken. 

:Lieve groet,
​Erna

Goede avond allemaal,

Oh wat ben ik blij en ook trots op mezelf!!!!
Vandaag heb ik de stoute schoenen aangetrokken, of beter gezegd, de (stoute) motorlaarzen en natuurlijk bijbehorende outfit. IK BEN WEER OP MIJN MOTOR GEKLOMMEN!!! En heb ermee gereden.
Wat een heerlijk gevoel! Ik had gewoon tranen in mijn ogen toen ik een paar kilometer gereden had. Maar toen dacht ik, ho Erna dat is niet handig, je moet nu wel goed opletten en dat kan niet als je nu een potje gaat zitten janken.. Dus maar een paar keer geslikt en weer veilig verder gereden.
in het begin was het wel even wennen. De oprit afrijden, dat was al, zeg maar, een dingetje." Ohjee, als ik die dure BMW van de buurman maar niet raak". Maar gelukkig ik reed er ( niet soepel) langs af. Kijken waar je heen wil hoorde ik in mijn oortje. Oh ja, we hebben contact met elkaar, dat is ook nieuw voor mij, dat hadden we 10 jaar geleden nog niet, ha, even opletten wat ik allemaal zeg onderweg.

Na enkele kilometers kreeg ik het gevoel alweer langzaam te pakken. En dat na zoveel jaar!!! Net als fietsen verleer je het motorrijden dus ook niet. Ik voelde me na enkele kilometers steeds zekerder worden en heerlijk vrij. Ook mijn knieën voelden goed. Ik zat lekker en voelde me heel comfortabel. Natuurlijk hielp daar mijn nieuwe motorpak( wat ik gekocht heb voordat ik met mijn Personal Training sessie ben begonnen, dus makkelijk past) ook aan mee. En het hielp ook wel dat ik mezelf stimuleerde met een mantra:"ik beheers mijn motor, ik kan het" ( Hoop dat John daar niet gek van werd) hoewel.............
in mijn spiegel zag ik achter mij de lichtjes van een trotse man op zijn motor. Hij heeft me toch maar weer zover gekregen. Samen met  Personal Trainer Henri zijn ze de drijfveer geweest om mij weer op de motor te krijgen. Echt top mannen! Ik ben weer heel dankbaar hiervoor. En ik hoop nog vele kilometers te mogen maken samen met jullie.

Fijne avond nog,
​Erna

 Hola,

Wat een stad!! Ik heb Barcelona in mijn hart gesloten, ik ben echt wel een beetje verliefd geworden op deze wereldstad. 

Afgelopen week zijn we met ons tweeën naar Barcelona gevlogen, omdat onze jongste dochter daar nog steeds woont voor haar stage. Zelf was ik al eerder in Barcelona geweest, maar nu gingen we samen.
En wat hebben we genoten. Vooral van het feit dat ik gewoon rond kon lopen zonder na elke kilometer te moeten gaan zitten om mijn knieën te ontlasten. Ik liep gewoon zonder erbij na te denken van het ene mooie gebouw naar het andere. Oké, dat is niet helemaal waar, we hebben ook de metro gebruikt. Maar ook dat ging weer heel soepel. Hup, trap af, metro in, metro weer uit en hup, weer trap op. Zonder een centje pijn.  

Omdat we een hele week hadden, konden we heel relaxed alle bezienswaardigheden bezoeken. En tussendoor gezellige "terrasjes pikken" of even neerdalen in een parkje. Even uit de drukte zeg maar. 
Zelfs het klimmen ging goed. We zijn met ons 3en naar een plek geweest waar je de hele stad kan zien. En dat was een hele klim, zelfs voor jongelui met gezonde benen. Heel relaxed, soms letterlijk, je hoefde maar even diep in te ademen door je neus om een beetje te kunnen mee blowen bij wijze van spreken haha.
​
Natuurlijk gingen we ook op "werkbezoek" bij onze dappere dochter. Ze weet zich fantastisch staande te houden tussen alle Spanjaarden. Ze ratelt gewoon met ze mee. Alsof ze nooit een andere taal heeft gesproken, prachtig. In een mooi, chic( voor onze maatstaven dan) hotel werkt ze bij de receptie. En dat doet ze goed. Ik geloof dat John en ik licht afgaven, zo stonden we te stralen. 

Het is eigenlijk te veel om op te noemen wat we allemaal gedaan hebben. Daarom een paar foto's voor een impressie. 

Ciao, Erna

Lekker een dagje met de fiets Barcelona doorkruisen. Hier staan we bij de Arc de Triomphe

Hospital Sant Pau. Prachtige gebouwen wat tot begin van deze eeuw nog een echt ziekenhuis was

Mijn lievelingsplekje. Op de bank van Gaudi in Parc Guelle. Hier kan ik uren zitten.( Volgende keer neem ik echt mijn boek mee John)
En thuis gaan we nu ook echt al die tegeltjes die we nog hebben gebruiken. Wij gaan ons voorlopig niet vervelen!

,Een hele klim naar "De Bunkers", maar ik heb het gehaald! YES I DID IT!!! Boven aan gekomen, genieten met dit prachtige uitzicht en een heerlijk meegebracht Rosétje, stokbroodje, kaasje en goed gezelschap. Ook hier kun je "Leven als God in Frankrijk"( maar dan op zijn Spaans)

Bonjour tout le monde,

Er zit steeds een liedje in mijn hoofd. "Spinning Wheel" van Blood, Sweat & Tears. En dat komt door afgelopen woensdag. Ik was weer meegegaan naar de Spinningles van Henri. Omdat het de eerste keer zo goed was gegaan wilde ik er nu een (klein) tandje bij zetten.
Door de opzwepende muziek en het enthousiasme van Henri fietste ik alsof mijn leven ervan afhing. En dat kost natuurlijk Blood, Zweet en Tranen( Blood Sweat & Tears). En laten die nou ook net het liedje "Spinning Wheel" spelen. En dat fladdert nu steeds rond in mijn hoofd. Gelukkig is het geen vervelend lied. Je zal maar hele tijd: "Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent",zingen( pas op, zing het niet want het gaat je hoofd niet uit!)

Ik ben eigenlijk best trots op mezelf dat ik nu zover ben gekomen en met de "stoere mannen en vrouwen" mee fiets. Dat heb ik toch maar mooi weer bereikt!!!

En soms verras ik mezelf dan opeens door een actie. Zoals gisterenmiddag op het werk. Een collega en ik wilden beide nog even naar het toilet voor we naar de kinderen in de klas gingen.
Ik zei, "dan ga ik snel eerst" en rende ( letterlijk) naar het toilet. Ik besefte me even later dat ik zonder erbij na te denken werkelijk rende. Nou dat had ik een half jaar geleden nooit gedacht. Het was natuurlijk geen sprintje, dat is iets teveel gevraagd, maar toch. En het feit dat ik dit er niet over na hoefde te denken, kan ik dat wel, DURF IK DAT WEL! Ja dus. Ik voel me steeds vrijer in mijn bewegingen, het gaat allemaal weer meer vanzelf. Ik "waggel" niet meer, zelfs niet bij het opstaan. Het lopen gaat vanaf het moment dat ik opsta tot ik naar bed ga weer als vroeger. Ik loop zelfs weer te snel soms, wat ik vroeger altijd deed. Vraag maar aan mijn moeder, die kan het beamen haha.

Nou, ik ga nog even verder zingen met het liedje in mijn hoofd.
Allemaal een hele fijne dag en........

A bientôt,

Erna

                                           Blood, Sweat & Tears

Hola,

Nee, dit is geen typefout. Hola is Spaans voor Hallo. Hola a todos! (Hallo allemaal) Ik besef me nu opeens welk liedje dat is: haha juf Ank, zing dat maar eens in het Spaans!!
​
En dit schrijf ik nu omdat afgelopen weekend mijn dochter uit Barcelona opeens voor onze neus stond. Dit was voor ons een complete verrassing!!!! Ik wist wel dat beide dochters iets aan het bekokstoven waren, maar dat was een poosje geleden al. Dat was ik alweer vergeten.
Ik kreeg een appje van haar vriend dat hij zaterdag in de buurt was en even langs wilde komen. 
Natuurlijk, heel gezellig. Laten we niets tegen Lotte zeggen en dan haar verrassen op Skype.
Nou een verrassing was het inderdaad! Maar niet voor Lotte. Ik was even helemaal "Flabbergasted". Wat een gezelligheid opeens. 

Nu is mijn dochter degene die mij zo'n 2 jaar geleden mee heeft genomen naar de sportschool. Zij was mijn grote drijfveer. Voordat ik mijn nieuwe knie kreeg gingen we veel samen sporten..
Dus, nu ze even thuis was vroeg ik háár mee naar de sportschool. Ik wilde haar graag mijn "kunsten" laten zien! Na wat overredingskracht ging ze zondag-ochtend met me mee.
Nou, dat heeft ze geweten, ik heb haar even flink laten zweten. Maar ze vond het wel heel fijn en was blij dat ze was mee gegaan.  

Om dit moment vast te leggen wilden we een selfie maken, maar helaas, wij zijn beide niet van de selfies. Ik sta daar nooit goed op!
Dus maar even hulp gevraagd. En zie het resultaat.

Zie het verschil. Dat bedoel ik dus. 
En we wilden de man op de achtergrond er graag ook nog bij op de foto.....tja

Buenas Noches
(om dan ook maar weer in het Spaans af te sluiten)

Bonjour tout le monde,


Wat is nou 5 kilo. 5 kilo vlees, 5 x een kilo suiker, 5 kilo VET!!! 
Vandaag ben ik dus 5 kilo kwijt. De weegschaal is mijn grote vriend vandaag! En om dit visueel te maken gaf Henri mij een gewicht van 5 kilo in de hand. Zooooo, dan besef je opeens echt wat er van dat kleine lijfje van mij af is. Voor diegene die me niet kennen, ik ben maar 1.63 cm groot( of klein, het is maar hoe je het bekijkt)
En als je dit dan zo beseft, snap je ook waarom het zo goed gaat. Mijn knietjes hebben minder gewicht mee te dragen. Nou was het niet zo dat ik vreselijk veel gewicht mee moest dragen, maar toch, elke kilo teveel is er 1.

Vanochtend bijvoorbeeld had ik mijn was gevouwen en gestreken en moesten de wasmanden naar boven gebracht worden. Voorheen kreeg ik dan te horen, NEE Erna, laat nou staan, dat doe ik wel voor jou. Kei lief natuurlijk van mijn mannetje. Maar nu doe ik dat gewoon weer zelf.
En ik loop zelfs soepel naar boven, dus niet meer treetje voor treetje en de wasmand steeds elke tree neerzetten. Nee, nee, gewoon hop hop naar boven met die manden!
Het lijkt misschien maar iets simpels, maar als dit voorheen al veel moeite kostte, dan is dit weer een succes moment. En daar ben ik dan gewoon heel blij mee.

Ik kan er soms gewoon emotioneel van worden dat het zo goed gaat. Dit had ik echt niet durven dromen. Ik wilde met de Personal Training mezelf wat verder brengen zodat ik wat kon afvallen maar vooral meer zou kunnen fysiek gezien. Dat ik nu weer ga nadenken over mijn fietstocht naar ons huis in Frankrijk zegt genoeg. 
En dat allemaal omdat ik geweldige mensen om me heen heb die me enorm helpen, stimuleren en steunen bij dit proces. Wat hou ik toch veel van jullie. 
Mijn dank is groot!! 

lieve groet,
​Erna