Hallo allemaal,
Het is zover. Ik ben gestart. Gisteren was de eerste dag. Ik werd ontzettend lief ontvangen bij Fractury in Reusel. Het is een heel fijn team wat daar werkt en ze stellen je direct op je gemak. Ik werd naar de kamer gebracht waar het kleine MBST apparaat staat, omdat ik maar aan 1 knie behandeld wordt, de andere is net geopereerd zoals ik al had verteld. Ik werd geïnstalleerd en het apparaat werd aangezet. Het eerste uur kon beginnen. Ondertussen kreeg ik een lekker kopje koffie aangeboden. Dat ging er wel in. Ik had een lekker muziekje mee genomen en wat leesvoer. Zo zou ik dat uur wel doorkomen. Maar het concentreren op mijn tijdschrift viel niet mee. Ik was erg gefocust op mijn knie. Wat gebeurde daar nu? Zou ik al iets voelen, zou ik al snel minder pijn hebben? Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. De behandeling zelf stelt eigenlijk niets voor, je zit gewoon in een fijne stoel met je been in het apparaat. En dit apparaat doet dan de rest. Blauwe lampjes die knipperen. Aan en uit. Dat is eigenlijk alles. Wat er verder technisch allemaal gebeurd is mij een raadsel en té technisch. Maar dat kunnen ze bij de Fractury goed uitleggen. Misschien dat dit later nog wel komt in mijn blog. Uiteindelijk ging het uur toch snel voorbij. Ik had me toch wel kunnen vermaken. Zo dat was de eerste keer. Spannend, wat zou er nu gebeuren? Ik kreeg als opdracht mee om rustig aan te doen. Er is een proces in werking gezet en dit moet je met rust laten. Zoals door hen ook wel werd gezegd: zie het als een pas gezaaid gazonnetje, daar moet je ook vanaf blijven en met liefde behandelen. Dat gaan we dus maar doen. De rest van de dag dus maar rustig aan gedaan. Soms had ik een beetje een dof gevoel rondom mijn knie. Zou dat al iets zijn? ’s Avonds merkte ik wel dat ik al vroeg moe was. Niet gewoon moe, maar echt moe. Alsof je ik weet niet wat allemaal gedaan hebt die dag. Zou dat ermee te maken hebben? Morgen eens vragen. Dus op tijd naar bed gegaan. En heerlijk geslapen. Niet wakker geworden van pijn in mijn been! Woensdag 7 december de 2de behandeldag. Ik moest vandaag om 10.15 uur me melden. Het was nu wel wat drukker bij de Fractury. Hetzelfde ritueel volgde weer. Vandaag had ik een echt boek meegenomen. Misschien dat ik me dan beter kon concentreren. Terwijl ik in het apparaat zat, kwam er een paar keer een medewerker kijken. Ze vroeg hoe het ging, of ik al iets voelde vandaag. Ze vertelde dat ze dit elke dag weer doen. Ze houden voor elke klant( of wat zijn we eigenlijk?) een dagboek bij met de bevindingen van iedereen die in het MBST apparaat gaat. Zo kunnen ze straks andere mensen weer beter helpen en inlichten. Weer kreeg een lekker kopje koffie, met een glas water. Want dat is belangrijk, veel water drinken. Wel 2 liter per dag. Aan het einde van de sessie dacht ik iets te voelen. Alsof mijn knie was ingesmeerd met een soort koude-gel. Het duurde maar even, maar er gebeurde wel iets! Dat geeft de burger moed, zullen we maar zeggen. Na een uur was ik weer klaar. Ik ging nog even langs het kantoor, want hoe leuk, graag willen ze mijn blog gebruiken. Omdat er in Nederland nog niet veel te lezen valt( behalve dan de technische verhalen) van mensen die behandeld zijn met het MBST apparaat. Natuurlijk mag dat. Daarom ben ik ook op het idee gekomen om dit blog te starten. Dus daar mijn blog adres doorgegeven en nog even een praatje met het team gemaakt. Super leuk team! Vanmiddag ook nog bij de fysio geweest. Ook dat hoort bij de behandeling. De knie moet weer goed gesmeerd worden en door het buigen onder ligt trekken aan mijn been moet dat goed komen. Nu ik dit blog aan het schrijven ben, voel ik dat ik weer heel moe ben. Het kost dus heel veel energie. Dat zie ik als een goed teken, want dan gebeurd er wat in mijn knie!! Allemaal voor het goede doel. Volgend jaar weer heerlijk wandelen in de bergen rond mijn Franse huis. Ik stop voor vandaag maar, anders wordt het er ook niet leuker op voor jullie om te lezen. À bientôt,
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Geluk is...ongepland de natuur in trekken.
|